"Als ik m'n werk niet doe, ben ik de enige die de gevolgen voelt." - Daan Koens

Daan was niet van plan om verliefd te worden op Rotterdam. "Op Curaçao voelde alles klein, alsof ik vastzat. Maar hier? Dat was anders. Ik maakte binnen een paar dagen vrienden, ging naar feestjes en begon te zien wat het leven kon zijn."

Dat had hij niet verwacht. “Ik dacht dat Rotterdam alleen maar junkies en schietpartijen was. Tenminste, dat zag ik altijd op tv. Maar na een week hier was ik weg van de stad.”

Zoals bij velen van ons, liep Daans pad niet in een rechte lijn. Er waren jaren zonder vaste woonplek, jaren die van buitenaf misschien hard klinken. Maar hij ziet het niet zo.

“Het was tijdens corona, dus terwijl iedereen thuis vastzat, was ik vrij. Die avondklok boeide me niet — ik was technisch gezien dakloos. Als de politie me aanhield, zei ik gewoon: ‘Ik ben aan het dwalen,’ en dan lieten ze me met rust.”

Daar zat vrijheid in. Geen schulden. Geen verplichtingen. Alleen hij en zijn kunst.
Nu ziet zijn leven er anders uit. Zijn dagen hebben een ritme van sporten, atelier, en met de hond wandelen.

"Soms blijf ik tot middernacht als ik in de flow zit. Discipline is alles. Als je je eigen baas bent, heb je niemand de schuld te geven. Als ik het laat afweten, ben ik de enige die ervoor betaalt."

Zijn schilderijen leven in de spanning tussen uitersten. Decadentie versus strijd.

Een reis naar Hongkong bracht dat contrast scherp in beeld. "Mensen die niets hadden duwden winkelwagentjes door de straat, terwijl een Rolls-Royce voorbij reed alsof hij niets was."

Terug in Nederland is het contrast er nog steeds, maar dan verborgen. "Armoede is hier stil. Dat is juist het probleem."

Nu is hij aan het bouwen. Een studio, een ritme, een richting.
Voor Daan draait het niet om geld najagen, maar om verhalen te vertellen die anders misschien nooit gezien worden.

"Als ik mijn jongere zelf één ding kon zeggen, dan dit: begin nu. Wacht niet op het perfecte moment, dat bestaat niet. Begin gewoon, ook al is het een rommeltje."